Anioł śmierci / Ангел смерти: Powieść wschodnia / Восточная повесть ebook

Anioł śmierci

Poświęcam А. М. В.

Kraino cudna, Wschodzie złoty,

Kraino czarów, namiętności,

Gdzie róż ogrody, ziem klejnoty,

Prócz szczęścia wszystko w obfitości,

Gdzie fale w rzekach płyną czystsze

Obłoki niebios uroczystsze,

Wspanialej wieczór dogorywa,

Świat cały piękność ta okrywa

I otaczają te uroki,

Gdy duszy ludzi piętnem skazy

Nie splugawiły złe wyroki,

ja kocham, Wschodzie, twe obrazy!

Kto ciebie znał, ten zapominał

Ojczyznę własną. Ten wspominał

Krasawic twoich świetne oczy,

W których się tyle żaru mieści

I — bezwątpienia — ten ochoczy

Uwierzy smutnej mej powieści.

Jest anioł śmierci; w pożegnania

Ostatniej chwili życia groźnej

Całuje nas; lecz całowania

Ust jego martwe są i mroźne,

I straszna, chwila jest konania..

Ofiara słaba — mimowoli

Ostatni oddech swój oddaje,

Lecz serce biedne boli, boli.

Gdy się już z życiem swem rozstaje.

Lecz ongi ludzie chwilę ową

Do chwil szczęśliwych zaliczali.

Anioła Śmierci tajne słowo

U wrót wieczności przyjmowali.

Wzrok jego pełen był miłości,

Uśmierzał burzę namiętności

I w duszę chorą i gasnącą

Nadzieję lał pokrzepiającą.

Zarówno wszystkie kraje ziemi

Nawiedzał młody Śmierci Anioł

I na ten nędzny ziemski padół

Oczyma patrzył wzgardliwemi,

Lecz przyjścia były łaskawemi,

Bo niebios cisza z nim szła na dół;

Opromieniony światłem bladem,

Jak światło gwiazdy o północy,

Śmiertelne czarem swojej mocy

On wabił dusze; z licem radem

Do raju wiódł ich mnogie rzesze

I był szczęśliwym w tej uciesze.

Dlaczegóż dziś błogosławieństwo

Anioła Śmierci — to przekleństwo?

I niedaleko nad brzegami

Bałwanów szumnych oceanu.

Pod niebem znojnem Hindostanu

Pagórki stoją szeregami.

Ostatni wznosi chmurne czoło

I skały zdobią go wokoło,

Wybiega w morze; tam swe gniazda

Uwity sępy i orłowie,

I rybak każdy ci opowie,

Jak niebezpieczna, tam w noc jazda.

Dzikiemi skryta tam krzakami

W nim jest jaskinia potajemna.

Mieszkanie gadów — zimna, ciemna,

Jak oszukane marzeniami,

Jak pozbawione celu życie,

Jak zbójcy lice z uśmiechami,

Gdy zbrodnię w sercu karmi skrycie.

Latami służbę przy niej pełni

Srebrzysty miesiąc w blasku pełni;

Jej strażnicami palm są rzędy,

Z nią fale Szumią swe gawędy.

W niej zdawna mieszkał już wygnaniec

I Zoraima imię nosił.

On na tej ziemi był skazaniec.

Lecz przebaczenia on nie prosił.

Mógł być szczęśliwy, lecz błogości

W zabawach szukał wciąż uciesznych,

Był grzeszny, lecz doskonałości

Od innych żądał, jak sam grzesznych.

W poziomem szukał on wielkości;

Za szczęście biorąc szczęściu mary.

W nadziejach pełen lękliwości,

W bezpożytecznej ostrożności

On do nikogo nie miał wiary.

Miłował noc, swobodę, góry,

Świat cały... lecz